Πάντα μου άρεσε να παίζω με τις λέξεις, γεγονός που έκανε το χιούμορ μου τόσο κρύο ώστε όλοι οι φίλοι μου να δυσανασχετούν..

Κάπως έτσι παρατήρησα πως η λέξη μάσκα κρύβει μέσα της το αγγλικό ρήμα ask, κάπου εκεί όμως το αστείο κρύωσε περισσότερο του συνηθισμένου.

Όντως πλέον μια ερώτηση προηγείται για όλα..

Να βγω τώρα?

Να έρθω?

Να πλησιάσω?

Να σε αγγίξω?

Πως είσαι αλήθεια?

Να σε αγκαλιάσω?

Όλες αυτές οι ερωτήσεις και τόσες άλλες για ανάγκες τόσο αυτονόητες..

Κουράστηκα να ρωτάω..

Οι μέρες μου παρά τα μέτρα κυκλοφορούν χέρι-χέρι με το άγχος μου..

Άγχος για τις ερωτήσεις και το ύφος των ελέγχων..

Άγχος για το πόσο κοντά μπορώ να έρθω με κάποιον άλλο..

Άγχος για το πόσοι είμαστε στον χώρο..

Άγχος για την χειραψία που έδωσα σε ένα φίλο μου που συνάντησα τυχαία..

Άγχος για την σοκολάτα που πήρα από το ράφι του σούπερ μάρκετ..

Άγχος για το πόμολο της πολυκατοικίας που έπιασα για να μπω..

Άγχος να μπω στο πατρικό μου..

Άγχος να πάρω αγκαλιά την ανιψιά μου..

Άγχος να μείνω υγιείς για να συνεχίσω την δουλειά μου..

Άγχος που δεν ξέρω πότε θα ξανά αναπνεύσω τον αέρα της πόλης που αγάπησα..

Άγχος για τους φίλους που δεν βλέπω πια..

Εσύ δεν κουράστηκες..?

Θέλω πίσω τη ζωή μου..

Θέλω πίσω τη ζωή μας..

Θέλω να σε φιλήσω..

Και αυτό δεν είναι ερώτηση..

Είναι κατάφαση..

Ένα θετικό νεύμα σε καιρούς που σε θέλουν αρνητικό για να επιβιώσεις..

Ξεκίνησα όμως πάλι τα λογοπαίγνια μάλλον..

Θα το κλείσω προτού δυσανασχετήσεις κι εσύ και καταλάβεις πως η θερμοκρασία του λόγου μου είναι όση και η εξωτερική θερμοκρασία της εποχής μας..

Δεκέμβρης 2020